Surowcem do otrzymywania poli(ε-kaprolaktonu) jest monomer ε-kaprolakton. Jest to cykliczny ester o pierścieniu 7 członowym. W warunkach normalnych, jest to bezbarwna, ruchliwa ciecz. Miesza się dobrze z wieloma rozpuszczalnikami węglowodorowymi. W kontakcie z wodą, dosyć wolno przekształca się w kwas 6-hydroksyheksenowy. ε-kaprolakton otrzymywany jest na skalę przemysłową poprzez wykorzystanie reakcji typu utleniania z cykloheksanonu i kwasu nadoctowego (surowce otrzymywane syntetycznie).

 

Obecnie, dopracowane przez producentów technologie produkcji PCL, pozwalają na uzyskiwanie znacznego skrócenia czasów przebiegu reakcji oraz umożliwiają kontrolowanie ciężarów cząsteczkowych uzyskiwanych polimerów,

 

Zastosowanie poli(ε-kaprolaktonu) jest dosyć szerokie. Od klasycznego, jako surowca do otrzymywania odpowiednich wyrobów w procesach: wtrysku, wytłaczania, wytłaczania z rozdmuchem, poprzez otrzymywanie włókien i nici, aż do zastosowań jako kompatybilizator w mieszaninach, modyfikator adhezji, a także jako jeden ze składników wielu kompozycji polimerowych. Odrębną, ważną grupą zastosowań PCL są aplikacje medyczne. Dotyczy to szczególnie, specjalnego rodzaju degradowalnych (poprzez powolną hydrolizę) biomateriałowych implantów z poli(ε-kaprolaktonu). Innymi dziedzinami zastosowań medycznych PCL są: powłoki w kapsułkach leków (drażetek) z kontrolowanym, stopniowym uwalnianiem leku w organizmie, bioresorbowalne nici chirurgiczne, czy też w odontologii i dentystyce - składnik żywic do wypełniania kanałów zębowych.

Szczególnym zastosowaniem PCL jest wykorzystywanie go, jako jednego z składników systemów otrzymywania tworzyw poliuretanowych (jako składnik poliolowy), lub jako modyfikator ich struktury wewnętrznej (właściwości). Ze względu na swoje właściwości biodegradowalne, poli(ε-kaprolakton) stanowi interesujący materiał, do wielu nowoczesnych zastosowań.

 

Materiał ten charakteryzuje jednak bardzo ograniczona odporność temperaturowa, a zatem i trwałość.